Een blog waarin het leven van de zusters wordt beschreven vraagt om onthullingen over het kloosterleven. Wat gebeurt er nou werkelijk in en om het klooster? Hoe zit het met het celibaat in de praktijk? Zijn de zusters altijd aardig tegen elkaar? Zijn ze écht allemaal maagd? Ik merk dat daar van buitenaf enorme nieuwsgierigheid naar is: the dirty details.
Dus ik ging met mijn verborgen camera en geluidszendertje undercover. Onherkenbaar vermomd, net als Alberto Stegeman, met een wollen muts op waar lange nepdreadlocks aan hangen. “Best handig zo’n muts, want zo val je niet teveel op!” moet Alberto ooit gedacht hebben. Klopt, in een duchtig kraakpand zou hij niet opvallen. Enfin, daar ging ik, Undercover in het Klooster.
Ik biecht op, ik houd van (andermans) kommer en kwel. Als de kans zich aandient, zal ik het niet laten om de boel eens lekker verder op te steuken. En malaisebelust als ik ben, ook in het klooster pik ik pikante onderwerpen op, in allerlei gradaties. Bepaalde sappige details trekken mijn aandacht…
Zou een zuster vloeken, al was het maar binnensmonds? Want dat dit zeer ongepast is moge duidelijk zijn. Hoe heeft zij het vloeken afgeleerd? Hoe uit ze zich dàn bij boosheid of pijn?
Zijn er zusters die te kampen hebben met verslaving? Een rokende zuster... dit plaatje klopt niet in mijn hoofd. Dit is oneerlijk van me, want een (sigaar- of pijp-) rokende pater vind ik juist weer heel charmant.
Zijn er zusters die misschien graag een kindje hadden gewild? Zouden die zusters nu spijt voelen dat ze geen moeder zijn geworden? Of misschien zijn er zusters die wel eens heimelijk verliefd zijn geweest. Het overkwam Fräulein Maria ook! Zij werd verliefd op Kapitein von Trapp. Zij was nog jong, maar de meeste zusters waren ook erg jong toen ze intraden.
Ik wil het de zusters best vragen, maar ik kan me indenken dat vragen stellen over het krijgen van kinderen een sluimerend innerlijk conflict weer kan doen oplaaien.
Hoeveel zusters zouden er zijn, die er stiekem wel eens aan hebben gedacht om uit te treden? Of gewoon om haar biezen te pakken en weg te rennen? Het gebeurt ook in huwelijken, je ziet het weleens bij het programma ‘Vermist’. Dan gaat de man even een pakje sigaretten halen en keert nimmer terug.
Maar lieve mensen, ik weet het niet. En ik wil het ook niet weten. Het is niet aan mij om alles te weten. Het is ook niet aan mij om grenzen aan te geven van wat al dan niet gevoelig ligt. Het is aan de zusters zelf. Leven met een taboe is al zwaar genoeg. En iedereen heeft recht op privacy. Dus als het aan mij ligt vertrouwen de zusters hun geheimen aan hun eigen dagboek toe en niet aan deze weblog.
Wat jammer nou, he? Van mij word je deze keer niks wijzer.
EINDE
Dus ik ging met mijn verborgen camera en geluidszendertje undercover. Onherkenbaar vermomd, net als Alberto Stegeman, met een wollen muts op waar lange nepdreadlocks aan hangen. “Best handig zo’n muts, want zo val je niet teveel op!” moet Alberto ooit gedacht hebben. Klopt, in een duchtig kraakpand zou hij niet opvallen. Enfin, daar ging ik, Undercover in het Klooster.
Ik biecht op, ik houd van (andermans) kommer en kwel. Als de kans zich aandient, zal ik het niet laten om de boel eens lekker verder op te steuken. En malaisebelust als ik ben, ook in het klooster pik ik pikante onderwerpen op, in allerlei gradaties. Bepaalde sappige details trekken mijn aandacht…
Zou een zuster vloeken, al was het maar binnensmonds? Want dat dit zeer ongepast is moge duidelijk zijn. Hoe heeft zij het vloeken afgeleerd? Hoe uit ze zich dàn bij boosheid of pijn?
Zijn er zusters die te kampen hebben met verslaving? Een rokende zuster... dit plaatje klopt niet in mijn hoofd. Dit is oneerlijk van me, want een (sigaar- of pijp-) rokende pater vind ik juist weer heel charmant.
Zijn er zusters die misschien graag een kindje hadden gewild? Zouden die zusters nu spijt voelen dat ze geen moeder zijn geworden? Of misschien zijn er zusters die wel eens heimelijk verliefd zijn geweest. Het overkwam Fräulein Maria ook! Zij werd verliefd op Kapitein von Trapp. Zij was nog jong, maar de meeste zusters waren ook erg jong toen ze intraden.
Ik wil het de zusters best vragen, maar ik kan me indenken dat vragen stellen over het krijgen van kinderen een sluimerend innerlijk conflict weer kan doen oplaaien.
Hoeveel zusters zouden er zijn, die er stiekem wel eens aan hebben gedacht om uit te treden? Of gewoon om haar biezen te pakken en weg te rennen? Het gebeurt ook in huwelijken, je ziet het weleens bij het programma ‘Vermist’. Dan gaat de man even een pakje sigaretten halen en keert nimmer terug.
Maar lieve mensen, ik weet het niet. En ik wil het ook niet weten. Het is niet aan mij om alles te weten. Het is ook niet aan mij om grenzen aan te geven van wat al dan niet gevoelig ligt. Het is aan de zusters zelf. Leven met een taboe is al zwaar genoeg. En iedereen heeft recht op privacy. Dus als het aan mij ligt vertrouwen de zusters hun geheimen aan hun eigen dagboek toe en niet aan deze weblog.
Wat jammer nou, he? Van mij word je deze keer niks wijzer.
EINDE